برای سوریه‌ی دمکراتیک، عاری از مداخلات امپریالیستی و ارتجاعی!
در دفاع از روژاوا! برگردان از آرش گنجی
در تاریخ هفتم دسامبر، پس از ۱۳ سال جنگ خونبار در سوریه، سرانجام سلطه‌ی رژیم اسد پایان یافت. در حالی که اعتراضات توده‌ای علیه رژیم، که ابتدا با مطالبات دمکراتیک از جانب بخشی از مردم به راه افتاد، با حملات فاشیستی سبعانه سرکوب شد، سوریه به میدان جنگ امپریالیست‌ها و قدرت‌های ارتجاعی منطقه‌ای تبدیل شد. مارش نظامی هیئت تحریرالشام نشان می‌دهد که توده ها، حتا ارتش، کل حمایت خود را از اسد دریغ کرده‌اند. این در عین حال بهایی است که او ناگزیر از پرداخت آن بود زیرا رژیم او اقلیت‌های قومی/ملی و دینی را هم از سرکوب وحشیانه بی‌نصیب نگذاشته بود. روسیه در راستای استراتژی خود برای نفوذ قدرتی-سیاسی در منطقه، سوریه را رها کرد، و این به دلیل تمرکز نیروهای آن در اوکراین نیز بود. اسد به مسکو، به متحد نزدیک خود، گریخت. دمشق پایتخت و سایر شهرهای سوریه از سوی ائتلافی به رهبری هیئت تحریرالشام اسلامگرا ظرف دو هفته به طور نظامی تصاحب شدند. این هیئت ریشه در القاعده دارد، با جبهه النصره در ارتباط است و پشت پرده با اردوغان کار می‌کند. اما این تازه‌به‌قدرت رسیدگان همچون "خبر خوب" از سوی ایالات متحده و اتحادیه اروپا مورد استقبال قرار می‌گیرند. این، واکنشی است به تضعیف نفوذ به ویژه ایران و روسیه در سوریه، که به شدت درگیر اوکراین و لبنان هستند. بلافاصله پس از سقوط اسد، نیروهای نظامی اسرائیل صهیونیست منطقه مرزی با سوریه را تحت اشغال درآوردند و به این ترتیب "جبهه چهارم" را گشودند. همه‌ی اینها بر این واقعیت تأکید دارد که داستان به هیچ وجه درگیری داخلی سوریه نیست بلکه تشدید تضادها میان بلوک‌های امپریالیستی و قدرت‌های فاشیستی و ارتجاعی از هر نوع است. شوق توده‌ها از افتادن اسد نمی‌تواند این واقعیت را پنهان کند که به هیچ عنوان خبری از یک حکومت دمکراتیک مردمی در میان نیست. اگر هیئت تحریرالشام با جدایی از القاعده و داعش سعی در شستن خود دارد، باید ادعاهای اولیه‌ی طالبان در افغانستان را خاطرنشان کرد. سلطه‌ی فاشیستی آنها اکنون افتضاح‌تر و زن‌ستیزانه‌تر از هر زمان دیگر است. در عین حال این نیروها تا اندازه‌ای به ظاهر مجبور به ارائه‌ی مسیری معتدل‌تر هستند تا پایگاه توده‌ای خود را حفظ کنند یا بسط دهند. با این همه، آن چه بالاترین اهمیت را دارد این است که مبارزه برای قدرت و نفوذ در سوریه و خاورمیانه مابین انواع نیروهای امپریالیستی و سایر نیروهای ارتجاعی و فاشیستی بالا خواهد گرفت.
با توجه به وخامت شرابط موجود و خطر تشدید آن، هماهنگی بین‌المللی احزاب و سازمانهای انقلابی (ایکور) اعلام می‌دارد:
１. ایکور گروه‌های تروریستی تحت حمایت امپریالیسم ایالات متحده، امپریالیسم روسیه، رژیم فاشیستی و عضو ناتوی ترکیه و اسرائیل صهیونیست، و همچنین دیگر قدرت‌های خارجی درگیر را که ادامه‌دهنده‌ی جنایات پیشین برای اشغال و تقسیم سوریه هستند، شدیدا محکوم می کند. هیچ نیروی امپریالیستی صلح پایدار برای مردم سوریه به ارمغان نخواهد آورد. تمامی نظامیان خارجی از جمله نظامیان روسیه، ایالات متحده آمریکا، ترکیه، ایران و اسرائیل باید فورا سوریه را ترک کنند.
２. ایکور حملات به روژاوای خودگردان و خودمدیریتی دمکراتیک آن و تخریب برنامه‌ریزی‌شده‌ی آن را شدیدا محکوم می‌کند.
３. ایکور تجاوز اسرائیلی-صهیونیستی به سوریه و اشغال اراضی جدید آن را محکوم می‌کند. ایکور خاطرنشان می سازد که تمرکز امپریالیستی-صهیونیستی همراه با چهارمین جبهه‌ی خود که اکنون در سوریه نیز می‌گشاید آن هم در این مرحله از جنگ وحشیانه‌ی نسل‌کشی علیه خلق فلسطین، توهم اسرائیل بزرگتر را تعقیب می‌کند. همه‌ی اینها نشان می‌دهد که قدرت‌های امپریالیستی و قدرت‌های فاشیستی منطقه‌ای، به ویژه دولت فاشیست ترکیه، منافع خود را می‌جویند و جز صدمه زدن به مردم سوریه کار دیگری نمی‌کنند.
４. ایکور بر این باور است که گشودن جبهه‌ی جنگ در سوریه و هدف قرار دادن سوریه، تلاشی دیگر در راستای پروژه‌ی بازآرایی امپریالیستی آسیای غربی/خاورمیانه است. ایکور معتقد است که دولت ترکیه بالاتر از هر چیز قصد خنثا کردن حق تعیین سرنوشت ملت کورد، از جمله حق برخورداری از دولت خویش، و نابودی مدیریت خودگردان روژاوا را دارد.
５. ایکور بر آن است که گروه‌های اسلامی-فاشیستی آلت دست امپریالیسم هستند. ایکور اعلام می‌دارد که این مداخلات، رنج خلقهای سوریه، فقر، ستم و استثمار را، به ویژه برای کارگران، زنان و جوانان صدچندان می‌کند. نتيجه اين مداخلات، مهاجرت اجباری و تخریب طبیعت است. سوریه‌ی صلح‌آمیز به نفع همه‌ی خلقهای حاضر در این کشور فقط می‌تواند حاصل کار نیروهای مترقی و انقلابی در داخل خود سوریه باشد. ایکور تمامی کمونیست ها و انقلابیون جهان را به مبارزه علیه مداخلات امپریالیستی و اتحاد در مقاومت علیه امپریالیسم و فاشیسم فرامی‌خواند.
آینده ی سوریه در یک دولت اسلامی-فاشیستی و در کشوری پاره پاره باب میل امپریالیست‌ها و قدرت‌های منطقه‌ای رقم نخواهد خورد.
آینده ی سوریه آینده ای دمکراتیک است که در آن خلق‌ها دوشادوش هم در آزادی و برابری به سر برند، جایی که در آن کارگران و سایر رنجبران صاحبان قدرت‌اند.
آینده ی سوریه باید به دست مردم خود سوریه که در آن کشور زندگی می کنند تعیین شود.
پایان دهید به تجاوزات امپریالیستی و صهیونیستی-اسرائیلی در سوریه!
به پا خیزید برای یک سوریه‌ی آزاد، دمکراتیک، عاری از مداخلات امپریالیستی و ارتجاعی از هر نوع!
تحکیم بخشید چشم‌انداز سوسیالیستی را!
دفاع کنید از روژاوای دمکراتیک و خودگردان!
قدرت دهید اندیشه‌ی انترناسیونالیسم پرولتاریایی را، هماهنگی بین‌المللی احزاب و سازمانهای انقلابی (ایکور) را!
۱۹ دسامبر ۲۰۲۴